Intymna biografia Hanki Ordonówny na podstawie jej prywatnych zapisków i listów.
O romansie dziewczyny z proletariackiego domu i arystokraty ze wspaniałego rodu Tyszkiewiczów plotkował cały artystyczny świat. Za jej uwolnieniem z Pawiaka wstawił się osobiście u Hitlera sam włoski król Wiktor Emanuel. A jej wrażliwość na los dzieci kazała jej zorganizować akcję poszukiwania i ewakuowania z głębi Rosji polskich sierot wojennych.
Piosenkarka, tancerka, aktorka okresu międzywojennego. Nazywana "czarodziejką sceny". Nieprzemijającą sławę przyniosło jej wykonanie piosenki "Miłość ci wszystko wybaczy" z filmu "Szpieg w masce". Ordonka została legendą, którą sama wykreowała. W relacjach najbliższych pozostała zwyczajna i tajemnicza jednocześnie. Ale jaka była naprawdę ikona przedwojennej piosenki?
Anna Mieszkowska w 1995 roku przywiozła do Polski archiwum listów, notesów i zapisków Hanki Ordonówny. Potrzebowała jeszcze lat, aby dotrzeć do wielu dokumentów i ludzi. Na podstawie zebranego materiału powstała opowieść o kobiecie, która zawodowo miała nieomal wszystko, ale pragnęła tylko jednego - miłości, która wybaczy "kłamstwo i zdradę, i grzech".
Życie jest wielką próbą wartości człowieczej. Jestem szczęśliwa, że po 12 latach naszego małżeństwa witamy się z tą samą miłością, pewni tej samej przyjaźni i pełni szacunku dla siebie. To wiele, to bardzo wiele w dzisiejszych czasach, i to świadczy o człowieku na przyszłość!
Hanka Ordonówna do Michała Tyszkiewicza
Ordonka zmieniła styl - metaliczna, błyszcząca, świetna, gorączkowa, triumfalna, napięta w ciągłym zrywie apoteozy - ogromny rajski ptak w jakieś "święto ptaka".
Tadeusz Boy-Żeleński
Ordonka na scenie była zjawiskowa. Wspaniała. Pamiętam tylko, że jeśli program takiego koncertu przewidywał, powiedzmy, 15 utworów, ona bisowała 12 razy, rzadko mniej, ile jej tylko pozwoliły siły. Ludzie szaleli, bo te koncerty naprawdę były czymś, czego się nie zapomina.
Hanka Bielicka
Anna Mieszkowska - absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza (obecnie Akademia Teatralna). Współpracuje z Archiwum Emigracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Od wielu lat zbiera dokumentację teatralną dotyczącą działalności polskich artystów poza krajem. Opublikowała między innymi: "Za dawno, za dobrze się znamy. Piosenki Mariana Hemara" (wspólnie z Władą Majewską, 1997), "Artyści emigracyjnej Melpomeny" (1998), "Matka dzieci Holocaustu. Historia Ireny Sendlerowej" (2004), drugie wydanie "Dzieci Ireny Sendlerowej" (2009), trzecie wydanie "Historia Ireny Sendlerowej" (2018), "Ja, kabareciarz. Marian Hemar od Lwowa do Londynu" (2005), "Była sobie piosenka. Gwiazdy kabaretu i emigracyjnej Melpomeny" ( 2006), "Jestem Járosy! Zawsze ten sam… " (2008), "Mistrzowie kabaretu" (2016), "Bodo wśród gwiazd" (2016).
Tłumaczenia jej książki o Irenie Sendlerowej ukazały się w Niemczech, Hiszpanii, Czechach, Izraelu, Stanach Zjednoczonych, Brazylii, we Włoszech i we Francji.
Na podstawie jej książki "Matka dzieci Holocaustu. Historia Ireny Sendlerowej" powstał film fabularny dla Hallmark Hall of Fame "The Courageous Heart of Irena Sendler" (w kinach polskich jako "Dzieci Ireny Sendlerowej"). Była także konsultantką dokumentalnego filmu Mary Skinner "In the Name of Their Mothers".

Trzymający w napięciu kryminał z wątkami okultystycznymi. Olga Rudnicka, jakiej nie znacie!

Lipniów, pełne uroku stare miasteczko, cieszy się sławą polskiego Salem. Dawno temu doszło tu do procesu czarownic, w wyniku którego kilkanaście kobiet straciło życie. Była wśród nich Anastazja Lipnowska, żona właściciela pobliskiego dworu. Podobno młoda hrabina, ulegając podszeptom nieczystych sił, oddała swe nowo narodzone dziecko diabłu i zabiła męża, a sama została za to spalona na stosie.

Lilith uważana jest za królową sukubów, czyli kobiecych demonów, nawiedzających we śnie mężczyzn. Jest uosobieniem seksu, matką wampirów i złych duchów. Inne podania mówią, że porywa małe dzieci i wysysa z nich krew. Do wyobraźni ludzi najbardziej przemawia kobieta kusicielka i dlatego zmarła hrabina w pewnym momencie zaczęła być utożsamiana nie z czarownicą, tylko właśnie z demoniczną kochanką sprowadzającą nieszczęście. W końcu, a to akurat fakt, ród Lipnowskich wyginął. Hrabia i jego brat byli ostatni i żaden nie pozostawił potomka. Ludzi jednak bardziej interesuje to, co mogło się wydarzyć, a nie to, co się wydarzyło. Krew, przemoc i seks sprzedają się od wieków…

Współcześni mieszkańcy Lipniowa wykorzystują dawną legendę, by przyciągnąć do miasta turystów i entuzjastów wiedzy tajemnej. Toteż gdy w okolicy zaczynają ginąć młode jasnowłose dziewczyny o błękitnych oczach, wszyscy, łącznie z policją, starają się zatuszować sprawę, by nie odstraszyć przyjeżdżających gości.

Widok bladego, poranionego ciała, splątanych włosów pozlepianych zakrzepłą krwią i przerażenia malującego się w jasnych oczach skulonej na ziemi ofiary wywołał na jego twarzy uśmiech. Przykucnął przed uciekinierką i pogładził ją delikatnie po policzku. Gest był czuły jak pieszczota kochanka. Odgarnął włosy opadające na twarz dziewczyny. W jego oczach błysnęło rozbawienie.

– Jesteś taka słodka… – zamruczał, pochylając się ku niej i całując ją delikatnie w szyję.

Dotknął wargami lodowatej i wilgotnej skóry. Odsunął się i przez chwilę z przyjemnością patrzył na swoją zdobycz. To było udane polowanie. Dziewczyna nie miała więcej niż szesnaście lat. Jej zapewnienia, że dawno skończyła osiemnaście, włożył między bajki już w chwili, gdy się spotkali. Śliczna blondynka o naiwnym, nieco przestraszonym spojrzeniu i szczupłej sylwetce zawładnęła nim bez reszty. Była idealna.

Do dawnego dworu Lipnowskich sprowadza się architekt Piotr Sianecki z żoną Lidką. Młoda kobieta jest w ciąży i źle znosi niesamowitą atmosferę nowego domu. W dodatku dręczą ją koszmarne sny...

Olga Rudnicka (ur. 1988) – Absolwentka Pedagogiki Specjalnej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, autorka powieści kryminalnych: „Martwe Jezioro”, „Czy ten rudy kot to pies?”, „Zacisze 13” i „Zacisze 13 Powrót”. Pracuje jako asystentka osób niepełnosprawnych w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej w Śremie, kocha jazdę konną i rytmy latynoamerykańskie, zwłaszcza salsę. Namiętnie czyta Joannę Chmielewską, Stephena Kinga, Joe Hilla, Tess Gerritsen i Jeffery'ego Deavera.

Przenieśmy się w świat, w którym najważniejsze są słowa! Dobrze przemyślana i skomponowana biografia Juliana Tuwima. Książka wydobywa esencję z twórczości Juliana Tuwima, serwując czytelnikom naprawdę udaną historię. Autor przygląda się Tuwimowi i jako badacz i jako czytelnik. Zresztą, kto poznał już biografie pióra Urbanka, ten wie, że warto po nie sięgać. I tym razem autor nie zawodzi. Urbanek bardzo zgrabnie splata komentarze, wybiera z materiałów źródłowych to, co jest mu akurat najbardziej potrzebne oraz to, co stale podtrzymywać będzie uwagę odbiorców. Z dostępnych „składników” przyrządza bardzo apetyczne danie, a sam usuwa się w cień. [Iza Mikrut, tu-czytam.blogspot.com]

Mariusz Urbanek stworzył wielowymiarowy i niezwykle plastyczny portret Juliana Tuwima – jednego z najbardziej błyskotliwych polskich literatów, wszechstronnego artysty, zuchwałego obrazoburcy, wirtuoza słowa, bibliofila i kolekcjonera kuriozów. Polskiego Żyda przeklętego przez Żydów i jednocześnie znienawidzonego przez antysemitów. Książka ukazuje najlepsze cechy warsztatu biografa, którego celem jest spopularyzowanie sylwetki twórcy – bardzo staranną pracę nad gromadzeniem i analizą źródeł, umiejętność ich dobrania i zaprezentowania, precyzję oraz logikę wywodu, przystępny, wręcz literacki język. Urbanek po raz kolejny udowodnił, że potrafi zainteresować czytelnika opisywaną przez siebie postacią. Podaje mnóstwo ciekawych faktów jak zwykle smakowicie, więc czyta się jego książkę jak najlepszą powieść. Urbanek nie omija żadnego aspektu życiorysu swojego bohatera. Snując opowieść o tym pełnym sprzeczności człowieku, zdaje się mówić czytelnikom: nie nam sądzić, kim był, ale jaki był – powinniśmy wiedzieć. Stara się zachować dystans do opisywanej postaci, choć między wierszami ujawnia się jednak osobista sympatia do poety. [Beata Bednarz, granice.pl]

Nazywano go księciem poetów, debiut porównywano do debiutu Adama Mickiewicza, a dzieło jego życia „Kwiaty polskie” zestawiano z „Panem Tadeuszem”. Napisał wiele wierszy i piosenek, które przeszły do legendy: „Miłość ci wszystko wybaczy” śpiewaną przez Hankę Ordonównę, „Grande Valse Brillante” w wykonaniu Ewy Demarczyk, „Wspomnienie” z muzyką Czesława Niemena. Jego „Ptasie radio” i „Lokomotywa” do dziś nie mają sobie równych w polskiej literaturze dziecięcej, „Bal w Operze” wciąż na nowo i z tą samą precyzją opisuje rzeczywistość Polski. A muzycy punkowi odkryli Tuwima anarchistę i alterglobalistę. Książka Mariusza Urbanka opisuje meandry losu i kulisy twórczości Juliana Tuwima – poety, tekściarza kabaretowego, tłumacza, bibliofila, kolekcjonera, badacza i popularyzatora dziejów kultury. [Iskry, 2013]

Tuwim to ważna postać polskiej kultury, która zasługuje na nowoczesne, popularne opracowanie. I tego rodzaju funkcję „Tuwim. Wylękniony bluźnierca” spełnia wzorcowo. Jest to biografia napisana świetnym stylem, pełna anegdot, w sposób mistrzowski oddająca klimat zarówno pierwszych dekad XX wieku, jak i ogólny klimat dwudziestu lat niepodległości. [Jacek Jarocki, subiektywnik.pl]

Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji.

Tekst: Iskry, Warszawa 2013.

Projekt okładki: Marcin Labus.

Głównym zamysłem badawczym książki jest próba przedstawienia morfologii wyjątkowego momentu w dziejach modernizmu, jakim była „rewolucyjna” de facto zmiana estetyczna w zakresie „kultury oka” i „kultury ucha”, „wizualności” i „fonosystemu” w literaturze. Łaciński termin tristitia (smutek, melancholia) kojarzy się w tym zestawieniu z Tristanem, bohaterem celtyckiej legendy, a tristitia moderna to parafraza określenia „nowa pobożność” (devotio moderna), będącego tytułem dzieła Gerarda Groota. Rozprawa ta zapoczątkowała w przełomowym okresie przejścia od kultury średniowiecza do renesansu „rewolucyjny” ruch społeczno-religijny, propagujący ideały życia wspólnotowego, ubóstwa i miłosierdzia.

Intensywnym przekształceniom kulturowych kodów i imaginariów patronował w tym czasie spopularyzowany przez Wagnera mit Tristana i Izoldy. Mit ten nie odnosi się wyłącznie do średniowiecznej opowieści, lecz przede wszystkim oznacza zjawisko, które – zdaniem Denisa de Rougemonta – ów mit „ilustruje i którego wpływ nie przestał się rozprzestrzeniać aż do naszych czasów”. Oddziaływanie owego mitu odbywa się z jednej strony poprzez łamanie konwencji i reguł mitycznych, z drugiej zaś ‒ poprzez „zwielokrotnioną intertekstualność” wyrażającą się w licznych repetycjach, przetworzeniach, wariacjach „na temat”, degradacjach pierwotnych (kanonicznych) wersji czy też rozmaitych stylizacjach.

„Nowoczesne zasłony melancholii” wyznaczają więc pewien rytm powtórzenia: „regresywnego” (modernizm reaktualizuje archaiczną opowieść) i „progresywnego” (modernizm intensyfikuje awangardowe przemiany estetyczne w muzyce, filozofii, literaturze, filmie, sztuce).

Monografia Tristitia moderna to studium najwyższej próby, studium o smutku i melancholii, które zapoczątkowały zmierzch Zachodu pod koniec wieku dziewiętnastego i przeniosły go dalej niż myślano – nie tylko na cały wiek dwudziesty, ale i do dzisiaj. Co ważne: rozważania literackie, muzykologiczne i filozoficzne, jakie zostały w książce przedstawione, są niebywale aktualne i dzisiaj.

prof. dr hab. Marian Kisiel

Artur Żywiołek (ur. 1963) – absolwent filologii polskiej UJ, dr hab., profesor w Instytucie Literaturoznawstwa Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na problematyce przełomów kulturowych, estetyki modernizmu oraz intelektualnej historii Polski i Europy. Opublikował m.in. Prze-pisane i za-pisane. Wybrane problemy współczesnej literatury polskiej (Częstochowa 2005; wspólnie z Agnieszką Czajkowską), Mesjański logos Europy. Mariana Zdziechowskiego i Stanisława Brzozowskiego dyskursy o kulturze Zachodu (Częstochowa 2012), Muzyka w czasach ponowoczesnych (Częstochowa 2013; wspólnie z Adamem Regiewiczem i Joanną Warońską), Polityczność mediów (Toruń 2015; wspólnie z Adamem Regiewiczem, Bogusławą Bodzioch-Bryłą i Grażyną Pietruszewską-Kobielą). Współredaktor tomów zbiorowych: Romantyczne repetycje i powroty (red. Agnieszka Czajkowska, Artur Żywiołek, Częstochowa 2010); Kulturowe paradygmaty końca: studia komparatystyczne (red. Józef Cezary Kałużny i Artur Żywiołek, Częstochowa‒Kraków 2012); Milczenie: antropologia – hermeneutyka (red. Adam Regiewicz i Artur Żywiołek, Częstochowa 2014); Mesjańskie imaginaria Europy (i okolic): studia komparatystyczne (red. Anna Janek, Adam Regiewicz i Artur Żywiołek, Częstochowa 2015); Szkiełko i oko: humanistyka w dialogu z fizyką (red. Adam Regiewicz, Artur Żywiołek, Warszawa 2017).

Stworzona z myślą o powrocie do Polski „najkrótszą drogą" - desantem, aby wesprzeć powstanie Armii Krajowej przeciw niemieckiemu okupantowi, brygada została zrzucona w piekło pod Arnhem. Kiedy jej żołnierze walczyli i ginęli w Holandii, wspierając zachodnich aliantów, mieszkańcy Warszawy daremnie patrzyli w niebo, oczekując swoich spadochroniarzy. Tymczasem na drugim brzegu Wisły Armia Czerwona wyczekiwała stosownej chwili, by rozpocząć własną okupację Polski.

W odróżnieniu od walecznych żołnierzy innych alianckich armii Polacy mieli nigdy nie zobaczyć swojej ojczyzny, nawet po ostatecznym zwycięstwie.

Rozdarty naród w pasjonujący, błyskotliwy sposób maluje niesłychanie żywy i sugestywny obraz walki, ukazując ją w wielokrotnym odbiciu poprzez doświadczenia i przeżycia poszczególnych żołnierzy brygady. Dowiadujemy się w najdrobniejszych szczegółach, jak faktycznie Polacy walczyli i z jaką niebywałą determinacją i odwagą wykonywali swoje zadanie. Relacjonując historię wielkiej bitwy powietrznodesantowej, a zarazem jednej z najbardziej spektakularnej przegranych II wojny światowej, autor książki na zawsze koryguje historyczne znaczenie brygady, której należy się szacunek wszystkich narodów

Pragnąc zadać Rzeszy Niemieckiej ostateczny cios i zakończyć II wojnę światową przed Bożym Narodzeniem 1944 roku, alianci zaplanowali największą operację powietrznodesantową w historii. Nazwali ją „Market-Garden”. Trzy dywizje alianckie oraz polska 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa zostały zrzucone za linią frontu z zadaniem przejęcia i utrzymania mostów w Holandii, aby ułatwić alianckim dywizjom pancernym równoległy atak lądem w samo serce Niemiec.

Historia brytyjskiej 1 Dywizji Powietrznodesantowej, prawie całkowicie zgładzonej siłami dwóch dywizji pancernych SS, stała się jedną z największych legend II wojny światowej. W znacznie mniejszym stopniu odnotowano rolę polskiej 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, zrzuconej trzeciego dnia bitwy prosto na tereny znajdujące się w rękach niemieckich.

Wkrótce potem Polacy zostali oskarżeni przez brytyjskie dowództwo o nieudolność na polu bitwy oraz stwarzanie niepotrzebnych trudności. Obecnie wiadomo, że to generał Browning, odpowiedzialny wraz z marszałkiem Montgomerym za krach źle zaplanowanej i w pośpiechu przygotowanej akcji, postanowił uczynić generała Sosabowskiego i jego brygadę kozłem ofiarnym.

George Cholewczynski napisał Rozdarty naród trzynaście lat temu, pokazując prawdziwą rolę brygady. Świat „przywrócił chwałę” brygadzie dopiero 31 maja 2006 roku. Tego dnia rząd holenderski podczas specjalnej uroczystości oddał hołd bohaterskim polskim żołnierzom, przyznając 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej Order Wojskowy Wilhelma I (wręczony polskiej 6 Brygadzie Desantowo-Szturmowej, która dziedziczy tradycje brygady Sosabowskiego), a Medal Brązowego Lwa, pośmiertnie, dowódcy legendarnej jednostki, generałowi Stanisławowi Sosabowskiemu. To ostatnie odznaczenie wręczyła w Hadze wnukom generała królowa Holandii Beatrix.

Ostatni akt „przywracania chwały” odbędzie się 16 września 2006 roku, praktycznie w momencie wydania polskiego tłumaczenia Rozdartego narodu. W tym dniu w Driel, miejscu walk brygady, nastąpi odsłonięcie pomnika generała Sosabowskiego. Ów monument powstał z inicjatywy i dzięki staraniom brytyjskich weteranów bitwy pod Arnhem jako wieczny testament uznania i wdzięczności, które mamy dla majora generała Stanisława Sosabowskiego i dla naszych wspaniałych polskich kolegów; bez ich odwagi i ducha walki szczątki brytyjskiej 1 Dywizji Powietrznodesantowej nie byłyby ocalały.

Największe bestsellery z Dirkiem Pittem wielkiego mistrza przygody po raz pierwszy i wyłącznie w nowej kolekcji ebooków!

Clive Cussler to jedyny pisarz na świecie, który od 50 lat nie schodzi z czołówki list bestsellerów „New York Timesa”. Jest wydawany w milionowych nakładach w 105 krajach i 60 językach. Stworzył kanon literatury sensacyjno-przygodowej, która stała się współczesną klasyką i fascynuje kolejne pokolenia czytelników.

Podróżnik, badacz historii katastrof morskich, poszukiwacz zatopionych wraków – sam był uosobieniem przygody tak jak jego najsławniejszy bohater Dirk Pitt. Niewiarygodne przygody szefa Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych NUMA są tak prawdziwe i wciągające, bo Clive Cussler czerpał inspirację z własnych przeżyć, a Dirka Pitta traktował jako swoje alter ego.

Wydawnictwo Amber rozpoczyna kolekcję największych bestsellerów z Dirkiem Pittem tytułem Złoto Inków. Kolejność wydawania podyktowana jest popularnością książek w Polsce oraz ich kilkunastoletnią nieobecnością na polskim rynku. W przygotowaniu: Zabójcze wibracje, Atlantyda odnaleziona, Potop i inne.

Premierze 1. tomu towarzyszy wydanie papierowe najnowszego bestsellera z Dirkiem Pittem Królowa Celtów.

Rok 1533 – Tajemnicza flotylla ukrywa w podziemnej grocie wysepki śródlądowego zapomnianego morza gigantyczny ładunek. Na straży pozostawia rzeźbę jaguara z wężowym łbem…

Rok 1578 – Wybrzeże Peru pustoszy straszliwe tsunami. Porywa w głąb dżungli zdobyczny galeon angielskiego korsarza Francisa Drake’a ze zrabowanymi przez Hiszpanów skarbami z inkaskich świątyń i pałaców. Tylko jeden członek załogi uchodzi z życiem…

Rok 1998 – Dirk Pitt ratuje przed śmiercią grupę amerykańskich archeologów prowadzących badania w peruwiańskich Andach.

To początek wyścigu ze zbrodniczym syndykatem złodziei dzieł sztuki o skarb Inków wart miliard dolarów. Żeby wygrać i uratować życie swoje i swoich przyjaciół z NUMY, Dirk musi odnaleźć mapę prowadzącą do miejsca ukrycia skarbu, która zaginęła wraz z galeonem podczas tsunami. A potem zmierzyć się w dramatycznej walce z bezlitosnymi zbirami syndykatu i jako pierwszy człowiek dotrzeć nad brzeg podziemnej rzeki prowadzącej do legendarnego skarbu Inków.

CLIVE CUSSLER to nie tylko najpopularniejszy na świecie autor powieści przygodowo-sensacyjnych – napisał ich ponad 80 w 5 seriach (Dirk Pitt, Z archiwów NUMA, Oregon, Fargo, Isaac Bell) – ale i człowiek legenda.

Był międzynarodowym autorytetem w podwodnym poszukiwaniu wraków, założycielem Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych NUMA, zajmującej się badaniami morza i marynistyki, która w jego książkach stanowi oceaniczny odpowiednik NASA. Clive Cussler i zespół NUMY odnaleźli ponad 60 wraków o znaczeniu historycznym: między innymi pierwszego statku zatopionego przez łódź podwodną w 1865 roku, U-Boota, który zatopił „Lusitanię”, i wreszcie wrak „Carpatii”, statku, który uratował część załogi i pasażerów „Titanica”.

New York University po raz pierwszy w swojej historii uhonorował doktoratem z dziedziny literatury autora książki niebeletrystycznej „Podwodni łowcy”, w której Clive Cussler opisał autentyczne dokonania NUMY.

Clive Cussler był również członkiem Królewskiego Towarzystwa Geograficznego (Royal Geographic Society) w Londynie i Klubu Odkrywców (The Explorers Club) w Nowym Jorku.

Po latach oczekiwań w życiu Janki i Leszka pojawia się wymarzona córka, Kasia. Dorosła Katarzyna po latach spisze koleje rodzin Borengów i Zajewiczów. Będą dramatyczne i pełne niespodzianek jak cała powojenna historia Polski, barwne i rozkochane jak nadnarwiańskie Stokowo. Życie płynie, uciekają lata, pojawiają się nowi przyjaciele, niektóre stare przyjaźnie się kończą, w rodzinie Zajewiczów dorasta kolejne pokolenie. Zmienia się także Polska. Janka śledzi z zapartym tchem politykę, zawsze zaangażowana, krytyczna i niekryjąca swoich opinii. Niezmienna pozostaje tylko jej miłość do nia. Powrót do domu to opowieść inspirowana losami rodziny autorki. Wielka historia przeplata się z małymi ludzkimi sprawami, przekazy rodzinne obrastają w legendę... Dynamiczne pełne życia postaci, barwny język, dramaty i radości codziennego dnia, namiętności i zdrady tworzą sagę rodzinną, w której czytelnik odnajdzie bliskie swemu sercu emocje i historie.Drzewo genealogiczne:

Krystyna Kofta

"Pokolenia" wciągają już od pierwszej strony. Znajdujemy tu wnikliwy, ale i nakreślony z wyrozumiałością portret rodzinny, pełen wyrazistych postaci na tle powojennego Podlasia. Sporo nostalgii, a może wręcz tęsknoty do świata, w którym ludzie byli sobie bliżsi, niż to ma miejsce teraz. Wartką akcję i ogromną dawkę ciepła. Ten serdeczny stosunek autorki do świata uwiódł mnie najbardziej w obu częściach " Pokoleń" . Do czytania i ogrzania serca w chłodne wieczory, pod kocem, koniecznie z filiżanką dobrej herbaty!

Paulina Młynarska

Dla mnie świat Katarzyny Drogiej, choć bardzo prawdziwy, jest zaczarowany. Bo to także świat dzieciństwa i młodości mojej mamy, która mieszkała w Białymstoku, w starym, drewnianym domu z werandą. Gorąco polecam!

Beata Sadowska

Katarzyna Droga - polonistka, redaktorka, dziennikarka, autorka sagi rodzinnej Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W przeszłości nauczycielka, wydawca i twórczyni czasopism dla młodzieży, obecnie redaktor naczelna magazynu "SENS", Wydawnictwa Zwierciadło. Podlasianka, mieszka i pracuje w Warszawie, odpoczywa i pisze w rodzinnym domu nad Narwią. Opisuje swojskie piękno Podlasia, ludzi i zdarzenia minionego stulecia. Lubi podróże w przeszłość, w czas dzieciństwa, młodości i dorastania kolejnych pokoleń. Jeszcze bardziej niż podróże lubi powroty. Ta książka jest podróżą w przeszłość, i jest też jej powrotem - do domu.

Wspaniały portret Audrey Hepburn - najjaśniejszej z filmowych gwiazd; kobiety o wspaniałej urodzie, wielkim talencie i jeszcze większym sercu. Robert Matzen po raz kolejny odsłania nieznane oblicze legendy kina i ikony mody. Świat miał ja za delikatną i uległą, okazała się najwaleczniejszą z wojowniczek!

Audrey Hepburn została ikoną kina dzięki wspaniałym rolom w takich filmach jak „Zabawna buzia” czy „Śniadanie u Tiffany’ego”. Zawsze jednak chciała być kimś więcej niż tylko uśmiechniętą, ładną buzią. Doświadczenia wojenne dały jej odwagę i determinację, by po zakończeniu kariery aktorskiej odważnie nieść bezinteresowną pomoc humanitarną dzieciom i ich bezradnym matkom w najbiedniejszych regionach świata. Jako ambasadorka dobrej woli UNICEF-u – tej samej organizacji, która pomogła jej przetrwać wojnę – wyznaczyła najwyższe standardy działalności humanitarnej celebrytów. Praca, w którą zaangażowała się bez reszty, stała się sensem jej życia.

UNICEF spodziewał się, że sławna Audrey Hepburn będzie pojawiała się na uroczystych galach, olśniewając potencjalnych sponsorów urodą i strojami, tymczasem aktorka okazała się jednym z najtwardszych żołnierzy tej organizacji, gotowym walczyć do upadłego o wsparcie dla swoich podopiecznych. Podróżowała w najniebezpieczniejsze zakątki globu, docierała w miejsca działań wojennych i klęsk żywiołowych. Doświadczyła „piekła na ziemi” w Somalii, dotkniętej największą katastrofą humanitarną w dziejach ludzkości.

„Audrey Hepburn. Wojowniczka” otwiera nieznany rozdział z życia aktorki i odsłania jej prawdziwe oblicze – kobiety lubiącej proste przyjemności, delikatnej i dowcipnej, a jednocześnie walecznej i nieustraszonej. Kobiety, która stawała między głodującymi i cierpiącymi dziećmi nie po to, by lśnić, lecz by zwrócić uwagę świata na ich rozpacz i palące potrzeby. Wrażliwość i odwaga Audrey w połączeniu z determinacją i urokiem osobistym potrafiły zdziałać cuda. „Audrey Hepburn. Wojowniczka” to doskonałe dopełnienie historii aktorki opowiedzianej przez Roberta Matzena w książce „Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu”. Poruszający wstęp do książki napisał syn Audrey Hepburn, Luca Dotti.

Opierając się na drobiazgowym researchu, Matzen przedstawia żywy, poruszający i przekonujący opis ostatnich lat życia Audrey Hepburn, kiedy to aktorka poświęciła się pracy charytatywnej. To rozdział życia, o którego szczegółach sama rzadko mówiła, a biografowie albo go pomijali, albo szukali w nim sensacji… „The Wall Street Journal” Matzen skrupulatnie odtworzył wszystkie lata, które Audrey Hepburn przepracowała dla UNICEF-u, ściśle współpracując z jej synem, przyjaciółmi, pracownikami UNICEF-u, dziennikarzami, którzy relacjonowali jej podróże, oraz personelem wojskowym, który miał z nią styczność i podziwiał jej empatię, odwagę i determinację. Lektura obowiązkowa zarówno dla miłośników historii, jak i fanów Hepburn. „Library Journal” Inspirująca i ważna kronika ostatnich sześciu lat życia Hepburn, kiedy to niestrudzenie krążyła po świecie jako orędowniczka międzynarodowej organizacji humanitarnej UNICEF. Kevin Howell, Shelf Awareness Obowiązkowa lektura w czasach, gdy nierówności płacowe, sprawiedliwość rasowa, zmiany klimatyczne, prawa kobiet i globalny kryzys uchodźczy są właśnie tym, o czym powinno się pisać na pierwszych stronach gazet. Audrey Hepburn. Wojowniczka to oryginalny i porywający przykład biografii celebryty, która zmieni postrzeganie ikony światowego kina i mody i stanie się inspiracją dla nowego pokolenia fanów. We Are Movie Geeks

Skończyliście Shantaram, ręce wam się trzęsą i nie wiecie, co ze sobą począć? No to mam dobrą wiadomość: oto ciąg dalszy przygód Lina w jego krainie czarów. Oto Cień góry. Gregory David Roberts powrócił. Na szczęście. Proszę do mnie nie dzwonić przez kilka dni, a zwłaszcza nocy”.

– Marcin Meller

Długo oczekiwana kontynuacja Shantaram – brawurowej powieści inspirowanej prawdziwymi wydarzeniami, która stała się światową legendą.

Cień góry to mistrzowska powieść podróżniczo-przygodowa, której akcja toczy się w Indiach. To historia, która wydarzyła się naprawdę. Powieściowy majstersztyk – książka zarazem inteligentna, sensacyjna, romantyczna i zabawna. Pełna detali z życia codziennego w Indiach, stanowi pochwałę mądrości cywilizacji Wschodu, która potrafi przynieść ukojenie, jakiego próżno szukać na Zachodzie.

Strach jest jak wilk na łańcuchu. Staje się groźny, dopiero gdy go uwolnisz.

Smutek ulatuje w otchłani zapomnienia.

Gniew można zabić uśmiechem.

Tylko nadzieja wiecznie trwa…

Miliony czytelników zafascynowały losy australijskiego uciekiniera, który pracował dla bombajskiej mafii fałszerzy dokumentów. Minęły dwa lata od dramatycznych wydarzeń opisanych w Shantaram. Lin stracił dwie najważniejsze osoby w swoim życiu – przewodnika duchowego Kadirbaja i miłość życia, Karlę, która została poślubiona przez hinduskiego potentata medialnego. Po kolejnej szmuglerskiej akcji Lin wraca do Bombaju, który zmienił się nie do poznania. Wielu jego przyjaciół wyjechało, nowi przywódcy mafijnej siatki prześcigają się w coraz brutalniejszych interesach, a osławiony święty człowiek kwestionuje wszystko, czego Lin się nauczył o życiu i miłości. Teraz musi znaleźć swoje miejsce w mieście zła, które żyje według zupełnie nowych zasad. Nie może opuścić Miasta Wysp – Karla i fatalna obietnica, którą kiedyś złożył, nie pozwolą mu na to.

Sam Bombaj to także ważny bohater. Autor świetnie poznał te miejsca, z wielkim uczuciem i starannością oddaje ich klimat: slumsów w Navy Nagar, hotelu Taj Palace czy budynku Air India.

Roberts w styczniu 2014 roku porzucił życie publiczne. Jak sam mówi – nie ucieka od świata, a „poszukuje kreatywnego odosobnienia”. Nie spotyka się z czytelnikami, nie udziela wywiadów. Poświęcił się rodzinie i pisaniu.

Shantaram i Cień góry to dwa tomy z zapowiadanej przez autora trylogii, z których trzecia stanowić będzie prequel w stosunku do wydarzeń z tomu pierwszego. Autor planuje opisać życie swojego bohatera w Australii, jego przejścia związane z pobytem w więzieniu i uzależnieniem od heroiny.

Gregory David Roberts – jeden z najpopularniejszych współczesnych pisarzy australijskich. Urodzony w 1952 roku w Melbourne (jako Gregory John Peter Smith), w 1978 został skazany na dwadzieścia lat za napady z bronią w ręku. Dwa lata później w biały dzień brawurowo uciekł z więzienia o zaostrzonym rygorze i stał się jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców Australii.

Przez blisko dziesięć lat ukrywał się w Bombaju. Początkowo mieszkał w slumsach, gdzie pracował jako lekarz ubogich. W tym samym czasie nawiązał pierwsze kontakty mafią. Wskutek intrygi trafił do ciężkiego bombajskiego więzienia Arthur Road. Ostatecznie został wykupiony przez zaprzyjaźnionego szefa mafii i stał się jego oddanym żołnierzem.

Wcześniej nakładem wydawnictwa Marginesy ukazał się Shantaram.

Kiedy przenikliwy dźwięk kościelnych dzwonów obwieścił poddanym śmierć księcia Bolesława Krzywoustego, w Polsce nastały czasy, o których średniowieczni kronikarze pisali, że „Chrystus i jego święci spali”. Krążące po ówczesnej Europie widmo wielkiego bezkrólewia budziło uzasadnioną trwogę, zwiastując nadejście ery bezprawia i chaosu.

Dzieje Polski doby rozbicia dzielnicowego to historia skłóconej rodziny. Piastowscy epigoni, synowie i wnukowie tych, którzy pamiętali jeszcze zjednoczone królestwo, rzucili się sobie do gardeł. Książęta wydzierali sobie ziemię ojców, synowie występowali przeciw rodzicom, bracia przeciw braciom, wygnani seniorowie rodu z kolei skazani zostali po Europie jako szukający sławy rycerze. Początek wszystkiemu dała zaś braterska waśń zakończona zbrodnią. Dawny królewski ród Piastów rozpadł się na wrogie sobie klany, przy czym każdy z nich rozgrywał własną partię szachów. Przekonani o swojej wyższości Piastowie wielkopolscy; pragmatyczni, ale snujący dalekosiężne plany Piastowie śląscy oraz ambitni, a zarazem nieprzewidywalni Piastowie kujawscy. Wszyscy oni przez niemal dwa stulecia wszczynali niszczycielskie wojny, zdradzali przyjaciół i podawali rękę wrogom, nie cofając się przed niczym.

Taka właśnie, czarna legenda rozbicia dzielnicowego to jednak tylko połowa prawdy. W istocie było ono przełomowym momentem w naszych dziejach, wymagający zresztą gruntownej rewizji. Właśnie wtedy pojawiają się bowiem idee patriae – ojczyzny, i rei publicae – rzeczy pospolitej. Polska przestaje być prywatną własnością Piastów, którzy wypuszczonego z rąk steru władzy nigdy już nie odzyskali. Historia o tym, kto i jak im go odebrał, również będzie ważną częścią tej opowieści.

Książka zabiera czytelnika za kulisy XIII–wiecznej polityki, pokazuje tajniki i narzędzia sprawowania władzy: od brutalnej siły, poprzez relikwie męczenników, klątwy, zafałszowane kroniki, na zrabowanych koronach kończąc. Przy okazji na światło dzienne wydobyci zostają pozostający dotąd w cieniu mniej znani uczestnicy walki o tron: Kościół i jego biskupi, komesowie i dostojnicy z możnych rodów, papiescy legaci i inkwizytorzy, rosnące w siłę miasta oraz pozbawione pana rycerstwo, rozbójnicy i renegaci. Wszystko to mieszało się w polskim tyglu, a ogień pod nim wciąż podsycali czescy Przemyślidzi, niemieccy cesarze, ruscy kniaziowie, a nawet mongolscy koczownicy.

Na kartach książki ożywają również nigdy nie zrealizowane scenariusze wydarzeń, które mogły pchnąć historię Polski na inne tory. Pojawiają się sceny koronacji Bolesława Krzywoustego na króla, Henryka Pobożnego triumfującego w bitwie pod Legnicą, Wacława III uchodzącego sztyletom zamachowców i dającego nowe życie unii polsko–czeskiej. Jest to zarazem próba odpowiedzi na dręczące nas do dziś pytania o możliwość uniknięcia rozbicia dzielnicowego, szans zjednoczenia królestwa przez Piastów śląskich oraz możliwości upadku dynastii i dalszych losów Polski uwikłanej w odwieczny wybór między modernizacyjnym marszem na Zachód a obawą przed utratą własnej tożsamości.

Tomasz Targański – historyk, dziennikarz, autor artykułów o tematyce historycznej i popularnonaukowej oraz licznych wywiadów. Współpracuje m.in. z „Polityką”, „Tygodnikiem Powszechnym” oraz „Newsweekiem”. Publikował również w „Dzienniku Gazecie Prawnej” i „Nowej Europie Wschodniej”. Studiował historię i dziennikarstwo na Uniwersytecie Wrocławskim. W swoich artykułach reinterpretuje znane wydarzenia historyczne, poszukując aktualnych odniesień i nowych punktów widzenia.

Ostatni akord to kolejny tom szkiców krytycznych Andrzeja Horubały. Wieńczący jego działalność jako komentatora kulturalnych wydarzeń, uważnego obserwatora artystycznych sezonów, arbitra oceniającego nowości i przywołującego klasyków.

55 tekstów drukowanych w latach 2016-2018 przeważnie w tygodniku "Do Rzeczy", w którym Horubała pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego. 55 tekstów najwyższej próby, dalekich od neutralności i obojętności czy wzniosłego akademizmu.

W otwierającym książkę rozdziale „Wielcy” Horubała przygląda się wnikliwie głośnym monografiom Gombrowicza, Lema i Herberta, dzieli się uwagami o inscenizacji mickiewiczowskich „Dziadów” dokonanej przez litewskiego reżysera Eimuntasa Nekrošiusa, a także opisuje wystawę „Wyspiański” w krakowskim Muzeum Narodowym. Tu też prezentuje sylwetkę Tomasza Burka oraz recenzuje biografię Jacka Kuronia.

W kolejnej części zatytułowanej „Przewodnicy” prześwietla sylwetki popularnych duszpasterzy – ojców Adama Szustaka i Augustyna Pelanowskiego oraz księży Piotra Pawlukiewicza i Jana Kaczkowskiego. Bez taryfy ulgowej traktuje ich nauczanie, dzieli się swoimi wątpliwościami, ale i zachwytem.

Kontrowersyjnym obchodom pięćdziesiątej rocznicy Marca ’68 – spektaklom teatralnym i publikacjom, poświęcona jest kolejna część książki („Żydowskie brzemię”), w której nie zabrakło miejsca dla omówienia fenomenu prozy Marcina Wichy, laureata literackiej nagrody Nike w roku 2018.

Kolejne części poświęcone są głównie literackim premierom (Gretkowska, Masłowska, Żulczyk, Twardoch, Orbitowski, Sołtys, Wencel, Chmielewski). Tu też autor omawia „Teologię Polityczną”, twórczość Kwaśnickiej i Dakowicza, a także bierze na warsztat szeroko reklamowaną powieść „Miłość” Ignacego Karpowicza oraz kolejny, nie do końca uczciwy reportaż Jacka Hugo-Badera „Skucha”.

Wreszcie dwa bloki zamykające tom poświęcone są polskiemu kinu i teatrowi. Horubała przypomina swoje recenzje „Roja” i „Smoleńska”, notuje wrażenia z oglądania zremasterowanej wersji „Dekalogu” Krzysztofa Kieślowskiego oraz filmów o Lourdes. Omawia także spektakle Jana Klaty, Moniki Strzępki, Krystiana Lupy i Weroniki Szczawińskiej. Tu wreszcie czytelnik znajdzie głośny tekst „Nienawidzę Teatru Telewizji”, który swego czasu wzbudził sporo polemik i protestów.

Spis treści:

1. Wyspiański! (Wyspiański, Śliwińska)
2. Czyje „Dziady”? (Mickiewicz, Nekrošius)
3. Arcydzieło (Mickiewicz, Cieplak)
4. Ciała (Sienkiewicz, Koziołek)
5. Szymborska banalna (Rusinek, Bikont, Szczęsna)
6. Tropami mistrza, tropami zwodziciela (Gombrowicz, Suchanow)
7. Lem według Orlińskiego
8. Mistrz – Tomasz Burek
9. Monster Kuroń (Bikont, Łuczywo)
10. Herbert rozwłóczony (Franaszek)
11. Prorok namiętny (Pelanowski)
12. Nawrócony lubieżnik (Szustak)
13. Śmiech w Kościele (Pawlukiewicz, Kowalski)
14. Misja onkocelebryty (Kaczkowski)
15. Nicowanie mitu (Kaczkowski, Wilczyński)
16. Ars moriendi (Bieliński)
17. Polsko-żydowskie zapętlenia (Weksler-Waszkinel, Słobodzianek, Spišák)
18. Głupio się bawicie (Kleczewska, Kosiński, Siedlecka)
19. Wyjście z domu niewoli (Grynberg)
20. Elegia (Wicha)
21. Design (Wicha)
22. Niesamowita Kwaśnicka
23. Fenomen Dakowicza
24. Legenda o miłości (Budzyński, Ponikło)
25. Lekcja z Wencla
26. Peryferyjne smętki (Chmielewski)
27. Jak to działa? (Karłowicz, Cichocki, Gawin)
28. Strażnik systemu (Butkiewicz)
29. Szyderstwo i wierność (Gorządek, Szabłowski, Bernatowicz)
30. Krzeczkowski nierozpoznany (Karpiński)
31. Degeneraci z podziemnej Solidarności (Hugo-Bader)
32. Szczepan Twardoch – pisarz zawodowy
33. Żulczyk rządzi!
34. „Exodus”, czyli droga donikąd (Orbitowski)
35. Cienka zupka Gretkowskiej
36. Masłowska – zagadywanie pustki
37. Smuteczki Pawła Sołtysa
38. To nie miłość, to coming out (Karpowicz)
39. Mapka ideolo (Czapliński)
40. „Dekalog” po latach (Kieślowski)
41. Marzenie o cudzie (Sagols, Hausner, Bobkowski)
42. Wyśmienite kino Macieja Pieprzycy
43. Gorzka komunia (Zamecka)
44. Jerzego Zalewskiego kino wolnych Polaków
45. Filmowy hołd (Krauze)
46. Nienawidzę Teatru Telewizji
47. Niewinni? (Demirski, Strzępka)
48. Globisz cierpiący
49. Demolka w Narodowym (Miśkiewicz)
50. Ostatni akord Klaty
51. Popłuczyny po Klątwie (Błońska, Wichowska)
52. K. jak Kaczyński (Demirski, Strzępka, Krasowski)
53. Lupa – geniusz i grafoman
54. Aktualna sprawa Grzegorza P. (Rowicki, Ratajczak, Łazarewicz)
55. Genialna. Ferrante (Szczawińska)

Jest to opowieść Józefa Piłsudskiego o przyzwoitym człowieku w bardzo nieprzyzwoitym świecie. Wspomnienia o Gabrielu Narutowiczu, zamordowanym pierwszym prezydencie II RP.
Historia Polski skrywa wiele sekretów i niewyjaśnionych tajemnic. Wspomnienia Józefa Piłsudskiego o Gabrielu Narutowiczu po pozycja skierowana nie tylko do najwnikliwszych badaczy historii, lecz do każdego, kto pragnie lepiej zrozumieć swoje korzenie i przypomnieć sobie o wydarzeniach, które kształtowały losy naszego kraju. Podążając śladami wspomnień poznasz postać Gabriela Narutowicza widzianą oczami J. Piłsudskiego, a przez pryzmat tego w jaki sposób prowadzi swoją opowieść, co podkreśla, na co kładzie szczególny nacisk – zrozumiesz także sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości przez owianego legendą Marszałka.

Dodatkowo, niezwykłym elementem tego audiobooka jest odtworzenie głosu samego Marszałka Piłsudskiego przez sztuczną inteligencję. To prawdziwy majstersztyk technologii, który sprawia, że usłyszysz autentyczne brzmienie jego słów. Odczujesz emocje i pasję, drzemiące w jego wspomnieniach. Audiobook wedle uznania, można przesłuchać w całości głosem Marszałka oraz głosem współczesnego lektora.

Przesłuchaj ten wyjątkowy audiobook, czerpiąc przyjemność z obcowania z głosem Józefa Piłsudskiego, jak korzyść w postaci nietuzinkowej wiedzy historycznej, która poszerzy panoramę Twojej historycznej wyobraźni. To nie tylko lekcja historii, lecz pełna pytań i zagadek podróż w głąb naszego dziedzictwa. Przeszłość czeka na Ciebie – czy jesteś gotowy?

Czy jesteś gotowy na elektryzującą podróż w głąb mrocznych kuluarów polityki i zbrodni na samym szczycie władzy?

Fragment:

Byłem natychmiast po zajściach z wizytą u Gabriela Narutowicza. Siedział w fotelu głęboko poruszony. Nie chciał mi opowiadać szczegółów. Wskazał mi rewolwer, leżący opodal i powiedział:

– Uprzedzono mnie, chciałem wziąć tę broń ze sobą, a strzelam bardzo celnie. Zostawiłem rewolwer na stole. Nie chcę się bronić.

Była w tym gorycz głęboko zawiedzionego w swych uczuciach człowieka. Od razu przypomniał tak częste rozmowy ze mną na temat mojej bezwzględności sądów.

– Ma pan rację – mówił mi – to nie jest Europa. Ci ludzie lepiej się czuli pod tymi, kto karki im deptał i bił po pysku.

Wyrzucił na stół kupę listów i kopert.

– Patrz pan! – zawołał. Spojrzałem na niektóre. Były to anonimy wszelkiego rodzaju, pełne brudu, inwektyw, płaskich dowcipów, gróźb. Nie mogłem się wstrzymać od głośnego śmiechu. Gabriel Narutowicz spojrzał na mnie zdziwiony.

– A telefony? – zapytałem – dzwonki rozmyślnie poplątane, zapytania, zadawane udanym żydowskim akcentem, czy zdarzają się już u Pana?

Zerwał się z fotela:

– Dokuczają już tym od dawna – zawołał – skąd pan wie o tym?

– Ależ, panie, ja byłem w Polsce Naczelnikiem Państwa i Naczelnym Wodzem, więc wszy właziły zewsząd. Zwykłe rzeczy! To „narodowa robota”!

Istotnie było tak i ze mną. Dodałem ostrzeżenie, że jeśli ma rodzinę lub w ogóle przyjaciół lub osoby, które kocha, to będą miały te same wszy na ubraniu i że nie należy nic sobie z tego robić, bo to najlepszy środek. Gabriel Narutowicz nie mógł się z tym pogodzić. Rzucił się, aż go musiałem uspakajać.

– Po co te brudy? – wołał. – Po co te brudy? – nie chciał potem wracać do tej sprawy i jak gdyby śpiesząc do końca, ustąpił mi od razu przy ustalaniu terminów, które przedtem tak często odkładał.

Piękna książka o pięknej postaci. Wieniawa - lekarz, poeta, żołnierz,

kawalerzysta, bon vivant, aktor, dyplomata, tłumacz, prezydent, a także

chyba najbardziej tragiczna i niezrozumiana postać Polski dwudziestolecia

międzywojennego. Postać wielkoformatowa i nieoczywista. Tak też ukazał go

autor. Książka przytacza oczywiście mnóstwo anegdot z epoki i fragmentów

wspomnień o najbardziej spektakularnych akcjach Wieniawy, ale mówi też

wprost o popadaniu w chorobę alkoholową, kontrowersyjnym stosunku do udziału

Polski w rozbiorze Czechosłowacji, czy naiwności w stosunku do Włochów,

Francji i Anglii tuż przed wybuchem II wojny światowej. [mała_mi,

lubimyczytac.pl]

Wieniawa połączył w swoim życiu rzeczy skrajnie różne. Był lekarzem i

żołnierzem podczas wielkiej wojny 1914-1918, a potem podczas wojny

polsko-bolszewickiej. Był adiutantem i przyjacielem marszałka Józefa

Piłsudskiego, towarzyszem zabaw i bohaterem wierszy największych ówczesnych

poetów - Tuwima, Słonimskiego, Wierzyńskiego. Był ambasadorem w Rzymie i

przez cztery dni, we wrześniu 1939 roku, prezydentem Rzeczypospolitej. Ale

najbardziej przylgnął doń tytuł, który i on sam chyba najwięcej ukochał:

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. [Iskry, 2015]

Biografia Wieniawy jest troszkę jak kolejka górska, czy raczej życie jego

było jak kolejka górska, bo albo były okresy radości i euforii, albo smutku

i zła, beznadziei. Książkę cechuje ciekawe ujęcie postaci, niesamowita

umiejętność nakreślania w kilku zdaniach tła społeczno-historycznego,

otaczającego opisywanego bohatera i przystępny, ciekawy język. Opisano w

niej Wieniawę w sposób taki, żeby ukazać go oczami zarówno życzliwych jak i

wrogów, przez wady i przez zalety - obiektywnie. Całe bogate życie Wieniawy

jest zarazem historią Polski w pigułce, historią odrodzenia się Polski,

następnie całego bogactwa, uroków i wad polityki międzywojennych kręgów

politycznych, które pan Urbanek ukazał obiektywnie, z wadami i zaletami tej

polityki. [@Renax, nakanapie.pl]

Autor odziera Wieniawę-Długoszowskiego z krzywdzącego mitu birbanta,

bawidamka, uwodziciela, lekkoducha. Udowadnia, że był nie tylko skandalistą,

ale i inteligentnym, oczytanym, wszechstronnym człowiekiem, doskonałym

tłumaczem poezji francuskiej i znawcą literatury, a także patriotą, którego

zasługi podczas drugiej wojny światowej są mało znane i niedoceniane.

Urbanek pokazuje Wieniawę-Długoszowskiego jako człowieka z krwi i kości,

owszem, krewkiego i mającego wady, ale także oddanego ojczyźnie i swojemu

wodzowi. To postać do tańca i do różańca. I może dlatego bliska

czytelnikowi, który potrafi spojrzeć obiektywnie na ludzkie słabości, nie

szuka w świecie historii bohaterów bez skazy, bo tacy po prostu nie

istnieją. Autor tej niezwykłej biografii przywołuje liczne źródła, cytuje

ciekawe wspomnienia Długoszowskiego i jemu współczesnych, jak z rękawa sypie

anegdotami, jednocześnie weryfikując najsłynniejsze legendy, np. opowieść o

wjechaniu do Adrii na koniu. Czyta się tę książkę jednym tchem, wciąż chcąc

więcej i więcej. Gdy dociera się do jakże smutnego finału, pojawia się żal,

że to już koniec. I że losy jednej z najsłynniejszych postaci

dwudziestolecia międzywojennego zakończyły się tak dramatycznie.

Książka Urbanka to nie tylko biografia, ale i interesująca opowieść o II

Rzeczpospolitej, jej burzliwej i skomplikowanej polityce, barwnym życiu

towarzyskim, kulturalnych elitach, artystycznej bohemie i codzienności

pierwszych lat po odzyskaniu niepodległości. [allison, lubimyczytac.pl]

Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały

poddane redakcji.

Tekst: Iskry, Warszawa 2015.

Projekt okładki: Marcin Labus.

Czy terrorysta może być pozytywnym bohaterem? Człowiek definiuje siebie poprzez swoje cele i sposób ich osiągania. Sam terroryzm to określone działanie, którego narzędziem jest przemoc psychiczna i fizyczna. Jego celem, poprzez gwałt na spokoju ducha, jest zastraszenie, wymuszenie, zranienie, aby osiągnąć określony rezultat. Akcje terrorystyczne dotyczą całej populacji, ale by zdobyć władzę nad społeczeństwem, wystarczy uderzyć w niewielką jego część. Terroryzm to niewidzialna dłoń, trzymająca za gardło cały świat, a my wiemy tylko tyle, że owa dłoń może zacisnąć się w każdej chwili…
Marek Morwin, były agent Służb Bezpieczeństwa, twardziel nie do zdarcia, któremu nawet czas boi się zwrócić uwagę na wiek, wrócił do tego, co potrafił najlepiej, do zabijania. Choć podstarzały i zmęczony, to ten „pies” wciąż potrafi gryźć. W obliczu ataku terrorystycznego na Polskę śmierć nie jest mu straszna, liczy się misja. Ludzie czyhający na jego ukochany kraj nie mogą liczyć na litość polskiego terminatora. Nie tylko czający się terroryści są jego przeciwnikami. Największym wrogiem Morwina są jego własne słabości i demony z przeszłości. Swoimi czynami stworzył sobie więzienie, z którego nie potrafi się wydostać. To cela złożona z koszmarów i miejsce, skąd nie ma ucieczki. Wierzy wciąż, że jedyne wyjście prowadzi przez drzwi z napisem zemsta.
Możliwe, że tylko sama śmierć może przynieść mu wyzwolenie, ale nim znajdzie ukojenie, musi odszukać w sobie siłę, by wykonać ostatnie, najważniejsze zlecenie. Polska go potrzebuje. Terroryści próbują wciągnąć nas w wojnę, którą wiele osób nazywa „nie naszą”.
Marek Morwin, człowiek legenda, będzie musiał stanąć „oko w oko” z największymi wrogami pokoju na świecie. Bronią, która może zmienić wszystko, jest tajemniczo brzmiąca substancja nazywana „Harpią”…
Rafał Wałęka urodził się 8 marca 1988 roku w Szczecinie, poprzez Kuźnię Raciborską trafił w końcu na studia do Opola. Chęć poznawania ludzi i miłość do podróży skłoniła go do wybrania Turystyki i Rekreacji jako kierunku kształcenia na Politechnice Opolskiej.
Miłość do pisania zatliła się w Rafale już w gimnazjum, ale pisząc pierwsze teksty nie myślał o tym by wydawać książki. To wszystko przyszło z czasem.
„To dla mnie taka gimnastyka umysłu i sposób na kreowanie świata, ludzi czy wydarzeń.
Przygody stworzonych przeze mnie bohaterów to mix zdarzeń prawdziwych i nieprawdziwych, przyrządzony w kotle mojej głowy. Dopóki nie spróbujesz to nie mów czy ta zupa jest dobra lub niedobra” – mówi Rafał, który właśnie wydaje piątą książkę. Poprzednie cztery to kryminały z elementami sensacji, horroru, a czasem i komedii.
„Więzień zemsty” (2010), „Skazany” (2011), „Tożsamość szaleństwa” (2012), „Pożądanie na żądanie” (2013) dostępne są serwisach internetowych, np. Empik, Virtualo.
„Syzyfowa zemsta” to kontynuacja „Więźnia zemsty”, jego pierwszej książki.
„Zawsze ciekawiły mnie czarne charaktery i skomplikowane postacie.
Tematyka terrorystów jest od dawna aktualna, więc jest to sensacja na czasie.
To swoista mieszanka westernu, horroru i właśnie thrillerów autorstwa Toma Clancy’ego - mojego ulubionego pisarza”. „Syzyfowa zemsta” to twarda, pełna akcji książka o patriotyzmie, dumie i rządzy odkupienia, która wciągnie każdego wielbiciela zaskakującej fabuły. Rafał Wałęka pasjonuje się sportem, filmem i fotografią, czasami i rysunkiem.
„Bo świata trzeba doświadczać, słuchać i oglądać go. Ty trzymasz w dłoniach kawałek mojego świata” – stwierdza.

CIEŃ POD LUPANEM - pierwszy tom trylogii Zwoje z Orlej Wyspy

Zwiastun Nieszczęścia już od tak dawna nie nękał Orlej Wyspy, że stał się legendą, którą straszy się uparte dzieci. Spokój uśpił czujność mieszkańców i mimo przestróg bramy osad tylko z pozoru były strzeżone. Leandra była przekonana, że nic nie zagraża jej szczęściu przy boku ojca, w ukochanym Nether. Tymczasem niemal w jednej chwili ktoś wszystko jej bezpowrotnie odebrał, a Prawo Pierwszego Spojrzenia zmuszało dziewczynę do oddania się temu, który wzbudzał w niej tylko starach i odrazę. Od tamtej pory wszystko przypominało jej, że jest w obcym miejscu, wśród obcych ludzi. W tym samym czasie wyspą wstrząsnęły wieści o tajemniczych atakach drapieżnych trapanów.

Jak wśród zgliszczy dawnego życia odnaleźć cień pod lupanem?

Jak szukać ratunku, kiedy wzrok zaślepia chęć zemsty i tak trudno dojrzeć tego, który już dawno stał się cieniem?

Słowo od Autorki

Wszystko zaczęło się od poszukiwań w świecie mojej wyobraźni… Znalazłam w nim Bezmiary Wód i wyłaniającą się z nich bogatą w życie wyspę, jej mieszkańców, ich kulturę, wierzenia, rytuały i prawa, a przede wszystkim znalazłam kojący cień pod wyjątkowym drzewem – miejsce, które stało się symbolem odzyskiwania sił dla kogoś, kto upadł pod naporem życiowej tragedii. To były początki Cienia pod lupanem. Jednak ta powieść to nie tylko świat wykreowany z wyobraźni. To zderzenie fantazji z realnymi, życiowymi wyborami, które mogą być udziałem każdego z nas - wyborami w obliczu intrygi, zdrady, bezsilności, bestialstwa, ale i walki o przebaczenie i dojrzewanie do bezwarunkowej, wiernej miłości. Owo zderzenie generuje eksplozję opowieści, która potrafi wielowymiarowo ubogacić czytelnika. I to jest właśnie moc tej powieści fantastycznej! Pisząc ją, nie zdawałam sobie sprawy, że będzie ona fundamentem, na którym z czasem powstanie Wydawnictwo Lupan, a wraz z nim: misja i wytyczone cele.

Anna Kościółek

Fragment książki

Szybkim ruchem odwrócił Leandrę twarzą do siebie. Po chwili mówił dalej:

– Powiedziałaś, że nie wiem nic o samotności, bo miałem wsparcie w matce i dom. Moja matka, chociaż siedzi tu obok, odeszła wraz z ojcem. Ja nie mam matki, Leandro! A dom? Przecież tak naprawdę dom to nie te skalne ściany, ale miłość i wsparcie najbliższych! Chociaż mieszkam nadal w tym samym domu, ten prawdziwy też straciłem. Bezpowrotnie...

Ponownie odwrócił ją w kierunku Birel.

– Chcesz być taka jak ona? Proszę bardzo! Twój wybór! Będziecie sobie razem tu siedzieć i wpatrywać się w nicość. A Zychyra i Delhi do końca swoich dni będą wylewać nad wami łzy. Ale co to dla ciebie?! Najważniejsze, że ty znajdziesz najlepszy sposób ucieczki przed życiem. Zastanów się tylko, co powiedziałby twój ojciec. A może by tak na odmianę̨ stać się mu posłuszną i dotrzymać złożonego przyrzeczenia?

Wcisnął jej do ręki jakiś przedmiot, po czym, puściwszy ją wolno, wyszedł z pokoju, trzaskając z całych sił drzwiami.

Birel nawet nie drgnęła, podczas gdy przez ciało Leandry przeszedł dreszcz na odgłos uderzenia. Otworzyła powoli dłoń, aby zobaczyć, co zostawił jej Jarem. Poczuła, że traci siły, więc uklękła na ziemi. W ręku trzymała czerwoną bransoletkę swojej matki, którą tak bardzo zawsze chciała mieć. Przypomniała się̨ jej przysięga, złożona ojcu niedługo przed jego śmiercią, i słowa, które wtedy do niej skierował.

– Cień pod lupanem... – wyszeptała i zaczęła toczyć w duszy bolesną walkę z samą sobą – walkę na śmierć i życie.

Tadeusz Zubiński jest rasowym epikiem, przenoszącym czytelnika w przeszłość. Epokę, którą przedstawił w Ogniu przy drodze , stanowi burzliwy okres II wojny światowej. Akcja utworu rozgrywa się w okolicach Krzemieńca na pograniczu Wołynia i Podola, gdzie miały miejsce najbardziej krwawe i dramatyczne epizody sowieckiej i niemieckiej okupacji, Holokaust i rzeź Polaków, dokonana przez ukraińskich nacjonalistów. Przy kreowaniu kresowego świata kielecki pisarz korzysta pełnymi garściami z dorobku poprzedników, którzy przed nim podejmowali złożoną problematykę wojny na Kresach, zwłaszcza: Buczkowskiego, Kuśniewicza, Odojewskiego i Turczyńskiego, Haupta. Uważni czytelnicy dostrzegą, jak uzupełnia ich wizje, rozwija epizodyczne wątki ich utworów, a nawet wprowadza bohaterów o znaczących, "literackich" nazwiskach. Tworzy, jak to nazywają znawcy literatury, "historyczne metapowieści". Ostatnia wojna to nadal skarbnica atrakcyjnych historii, a znane wydarzenia można odczytać inaczej, uwzględniając złożone racje wszystkich ich uczestników. Kielecki pisarz także i w tej powieści jawi się w wybranej przez siebie roli kronikarza polskiej prowincji, oprowadzającego czytelników po startych z mapy miejscach, przypominającego ich dawno minione dzieje. Prezentuje przy okazji główne atuty swojego pisarstwa: nostalgiczną, drobiazgową rodzajowość wraz z językowym słuchem, pozwalającym mu wykreować bogatą i zróżnicowaną galerię postaci, odtworzyć ich zwyczaje, zachowania, zajęcia oraz w najdrobniejszych detalach zrekonstruować charakter egzotycznych, wielokulturowych miejsc, w których żyli. Pisze pięknym, poetyckim stylem refleksyjną prozę o nieśpiesznym rytmie i z malarskim temperamentem komponuje zapadające w pamięć obrazy i sytuacje.

Magdalena Rabizo-Birek, adiunkt Uniwersytetu Rzeszowskiego,

redaktor naczelna kwartalnika "Fraza", krytyk,

publikuje w "Twórczości", "Kresach", "Pograniczach", "Odrze",

specjalizuje się literaturze kresowej,

autorka między innymi pracy o pisarstwie Włodzimierza Odojewskiego pt. "Między mitem a historią – Twórczość Włodzimierza Odojewskiego"

"Beletrystyka najwyższej próby! Należy koniecznie wspomnieć o pięknym i bogatym języku powieści. Urzeka on niesamowitą plastyką obrazów i scen".

Marcin Jabłoński

"Nie po raz pierwszy Zubiński z wprawą znamionującą największych mistrzów pędzla nakreślił słowem niepowtarzalny klimat postaci wkomponowanych w jakże barwną scenerię wnętrz i piękna natury".

Krzysztof Bąkała

"Działalność Tadeusza Zubińskiego jako historyka i publicysty jest godna uwagi, wykazuje on dużą znajomość tematu".

Prof. Raimo Pullat- Tallinn

"Mnie te utwory kojarzą się z takimi twórcami rosyjskiej literatury jak Turgieniew i Bunin (...) Natomiast u Zubińskiego fenomenalne jest to, że on ogarnia bardzo szeroką czasoprzestrzeń".

Prof. Henryk Bereza

"Zubiński na szczęście w tym wielogłosie wypracował już własny sposób opowiadania, jak najbardziej warty uważnej lektury".

Marek Włodarski

"Ktoś, kto śledzi twórczość Zubińskiego, wie, że tak jak Faulkner stworzył swoje hrabstwo, tak Zubiński - może o tym nie wiedząc - realizuje własny projekt pisarski - sagę Wrzosowa. Opisy przyrody są jedną z największych atrakcji prozy Zubińskiego tworzą niezwykły klimat, poetycko-malarską atmosferę, duszno-dotykalną zmysłowość. Kategoria piękna niewątpliwie jest kategorią konstytuującą tę prozę, można się domyśleć, że Zubińskiemu zależy na pięknym pisaniu".

Bohdan Zadura

Tadeusz Zubiński - ur. w 1953 w Suchedniowie, pisarz, tłumacz, krytyk, eseista, brat Inflancki Ảpsis, dwukrotny stypendysta MK, członek SPP, zastępca redaktora naczelnego miesięcznika "Świat Inflant". Autor książek: Dotknięcie wieku (1996), Sprawiedliwy w Sodomie (1996), Odlot dzikich gęsi (2001), Nikodem Dyzma w Łyskowie (2003), Góry na niebie (2005), Ciche Kraje (2006), Etniczne Dziedzictwo Bałtów (2007), Wieża i inne opowiadania (2007), Burza pod lasem (2007), Wyspa Zaczarowana , celtyckie legendy i mity dawnej Irlandii (2008), Herder w Rydze i inne szkice bałtyckie (2008). Jest laureatem m.in. Nagrody Fundacji im. Natalii Gall (1995), Nagrody Fundacji Kultury (2000) i Nagrody Konkursu Literackiego im. Stefana Żeromskiego (2003).